Τεχνικές

• Παιχνίδια ρόλων: Αφού δοθεί στην ομάδα ένα θέμα ή μια ιστορία, τα παιδιά, υποδυόμενα τα διάφορα πρόσωπα της ιστορίας, καλούνται να την συνεχίσουν, δίνοντας την δική τους εκδοχή- λύση στο υπό εξέταση θέμα

• Καταιγισμός ιδεών: ο καθηγητής καταγράφει στον πίνακα ή σε flip-chart όλες τις ιδέες –έννοιες που σχετίζονται με το θέμα του προγράμματος και μετά επιλέγουν με ποιες από αυτές θέλουν και μπορούν να ασχοληθούν

• Θεματικός ιστός: ο καθηγητής γράφει στο κέντρο του πίνακα το κύριο θέμα και ζητάει από τα παιδιά να πουν οποιαδήποτε λέξη-έννοια τους έρχεται στο νου. Καταγράφει όλα όσα πουν τα παιδιά και τα συνδέει μεταξύ τους, ώστε να σχηματιστεί ένας ιστός. Έτσι φαίνονται οι σχέσεις και οι αλληλεπιδράσεις των επί μέρους θεμάτων. Τελικά όλοι μαζί αποφασίζουν με ποιο από τα επί μέρους θέματα θα ασχοληθούν

• Μελέτη περίπτωσης: με αφορμή ένα πραγματικό γεγονός ή περιστατικό, τα παιδιά προσπαθούν να βρουν και να εξηγήσουν τις αιτίες που το προκάλεσαν, να εντοπίσουν άλλες παραμέτρους που συνδέονται με αυτό και να προτείνουν εναλλακτικές λύσεις.

• Συζήτηση στην τάξη: βοηθά στην διευκρίνηση εννοιών, με αποτέλεσμα να συμβάλλει στην διατήρηση των παρεχομένων πληροφοριών για μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, την ενεργοποίηση των μαθητών προς την διεύρυνση και την εφαρμογή των γνώσεών τους, καθώς και την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης.

• Αλληλοδιδασκαλία: το κυρίως θέμα διαιρείται σε επί μέρους θέματα και κάθε μαθητής αναλαμβάνει να «διδάξει» στην υπόλοιπη ομάδα ένα από αυτά τα επί μέρους θέματα. Η αλληλοδιδασκαλία ωθεί τους μαθητές σε ενεργό συμμετοχή στην μαθησιακή διαδικασία και βοηθά στην βαθύτερη κατανόηση του θέματος, (Bonwell & Eison, 1991)

• Οι υπαίθριες δραστηριότητες καλλιεργούν την περιβαλλοντική συνείδηση των μαθητών και αναπτύσσουν την υπευθυνότητά τους.

• Τα μαθητικά ημερολόγια: καταγράφοντας την πορεία του προγράμματος και συζητώντας τη με τους συμμαθητές και τον δάσκαλο, τα παιδιά κατανοούν το θέμα ευρύτερα και βαθύτερα και επινοούν στρατηγικές για πιο επαρκή και αποτελεσματική εφαρμογή του προγράμματος. (Bolton, 2005), (Schőn, 1983).

• Διαλέξεις και προβολές ταινιών-διαφανειών: αν και ανήκουν στις παραδοσιακές μεθόδους, χρησιμοποιούνται στην βιωματική μάθηση, σε συνδυασμό με συζήτηση ή άλλες μεθόδους.

• Debate: τα παιδιά χωρίζονται σε δυο ομάδες. Η μια ομάδα αναπτύσσει μια άποψη από το θέμα που εξετάζεται και η άλλη ομάδα την αντίθετη άποψη. Κάθε ομάδα έχει τον ίδιο χρόνο στη διάθεσή της για να αναπτύξει τα επιχειρήματά της. Στο τέλος όλοι μαζί συζητούν για το ποια επιχειρήματα ήταν πιο πειστικά και καταλήγουν σε συμπεράσματα.

• Οι τεχνικές Kagan προσφέρουν στον καθηγητή μια πληθώρα εναλλακτικών στρατηγικών καθώς και βήμα προς βήμα καθοδήγηση για την εφαρμογή της συνεργατικής μεθόδου.

Παραδείγματα τεχνικών Kagan

1. ΣΚΕΨΟΥ, ΤΑΙΡΙΑΞΕ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΣΟΥ: Ο καθηγητής δίνει το θέμα-πρόβλημα. Τα παιδιά το συζητούν πρώτα ανά δύο, κατόπιν ανά μικρές ομάδες και τελικά σε ολόκληρη την τάξη.
2. ΤΟ ΠΡΙΟΝΙ: Ο δάσκαλος χωρίζει το κυρίως θέμα σε τέσσερα επί μέρους θέματα, ενώ οι μαθητές σχηματίζουν ομάδες των τεσσάρων. Κάθε μέλος της ομάδας αναλαμβάνει να κατανοήσει καλά ένα από τα τέσσερα επί μέρους θέματα και να βρει τον πιο κατάλληλο τρόπο να το εξηγήσει και στα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Τελικά η ομάδα συγκεντρώνεται και ο καθένας εκ περιτροπής διδάσκει στους άλλους το κομμάτι που είχε αναλάβει
3. ΤΑ ΑΡΙΘΜΗΜΕΝΑ ΚΕΦΑΛΙΑ: οι μαθητές χωρίζονται σε ομάδες των τεσσάρων και ο καθένας παίρνει ένα αριθμό από το 1 ως το 4.
Ο καθηγητής βάζει ένα πρόβλημα, ένα θέμα ή μια ερώτηση την οποία συζητούν όλα τα μέλη της ομάδας μαζί, προσπαθώντας να καταλήξουν σε μια λύση ή απάντηση που να είναι αποδεκτή από όλους. Ο δάσκαλος καλεί ένα συγκεκριμένο αριθμό και ο μαθητής που έχει αυτό τον αριθμό απαντά για λογαριασμό όλης της ομάδας. Επειδή κανείς δεν ξέρει εκ των προτέρων ποιόν αριθμό θα καλέσει ο δάσκαλος, όλοι καταβάλλουν προσπάθεια να εμβαθύνουν και να κατανοήσουν το θέμα όσο γίνεται καλύτερα.

Η επιλογή των μεθόδων γίνεται με γνώμονα το θέμα υγείας που πραγματεύεται το πρόγραμμα. Έρευνες έχουν δείξει ότι η αποτελεσματικότητα του προγράμματος αυξάνει, εάν εστιάζει όχι γενικά και αόριστα στην ανάπτυξη δεξιοτήτων, αλλά ειδικά στην ανάπτυξη των δεξιοτήτων εκείνων που απαιτούνται για την υιοθέτηση της συγκεκριμένης εκείνης συμπεριφοράς που σχετίζεται με το υπό εξέταση θέμα.(UNESCO, 2008)

Ο ρόλος του διδάσκοντος είναι συντονιστικός και εμψυχωτικός.
Συγκροτεί και οργανώνει την ομάδα και καθοδηγεί και ενθαρρύνει τα παιδιά με τέτοιο τρόπο, ώστε τα ίδια να αναλάβουν ενεργά την ευθύνη της επιτυχίας του προγράμματος.
Δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες και εξασφαλίζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις ώστε λειτουργήσει η ομάδα μέσα σε κλίμα εμπιστοσύνης και αποδοχής (Καμαρινού,1999).
Συζητά με τα παιδιά εναλλακτικές λύσεις για αποτελεσματικότερη εφαρμογή του προγράμματος.
Φέρνει τους μαθητές σε επικοινωνία με φορείς υγείας και ιδρύματα κοινωνικής ωφέλειας, με σκοπό την σύνδεση των μαθητών με την ευρύτερη κοινωνία.
Ενημερώνει και ενεργοποιεί τους συναδέλφους και τους γονείς ώστε να ενισχύουν το πρόγραμμα με κάθε δυνατό τρόπο.

Αν θέλετε καταφορτώστε το αρχείο .doc από εδώ.